การฝึกทักษะการต่อสู้

//ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม...//ขอโทษนะคะ..รุ่นพี่...ขออยู่แบบนี้สักพักนะคะ...//พูดพึมพำก่อนจะก้มหน้า

//มองมิยะ
อื้ม...แล้วแต่เธอ...

//หันมาพูดก่อนจะเดินไป
ถ้าฉันคุมตัวเองไม่ได้ แกกลายเป็นชิ้นเนื้อไปแล้วล่ะ

//มองเอส
เฮ้อ...ทหาร...

ลูน่า ฉันฝากป้อนเค้กมิกิด้วยเดี๋ยวมา //ลุกขึ้น

//เดินเข้าไปหามิยะแล้วนั่งลงข้างๆ //ไปอะไรไปเด็กน้อยของฉัน ..//ลูบหัวเบาๆ

//กระซิบคุณลูน่า 

ไม่ต้องห่วงครับ ผมรักษาสัญญายิ่งชีพอยู่แล้ว

อื้อ...//พยักหน้าให้โคอะล่า
//ยัดเค้กเข้าปากมิกิ
...ฉันไม่ได้อ่อนโยนแบบโคอะล่าหรอกนะ...


//พยักหน้าให้เอส
//แอบชูนิ้วโป้งให้

ฉันเลิกเกลียดนายแล้วล่ะ.. น่ามัน น่า-สง-สาร นี่เนอะ.. // มองเบฟ หน้านิ่ง

...ไม่มีอะไรหรอกค่ะรุ่นพี่โคอาล่า...แค่รู้สึกแปลกๆ...ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย...อยากสลัดทิ้งไปให้พ้นๆ...//พึมพำเบาๆ

//นอนขดอยู่ที่พื้น

//ถอนหายใจ
บรรยากาศแบบนี้มัน...อีกแล้ว...

หึ ขอบใจเธอแล้วกัน//มองดาจิ//ลูบหัวมิเรน่า

เปิดหัวใจยอมรับคนอื่นเขาบ้างสิ...//พึมพำ

ไม่มีไรหรอกลูน่า มีไรกินมั่ง // ยิ้ม

//ปาเค้กอัดใส่ดาจิ
นั่นล่ะ...//ยิ้มขัน

จะให้ผมสู้กับใครก็ได้นะครับ ยกเว้นหมอนี่คนเดียว ผมไม่อยากไปสัมผัสตัวมันอีก

เฮ้ยๆๆ // หลบเค้ก

เธอมันใจร้าย ยัยแม่มด

ฉันอยากให้เธอบอกฉันทุกเรื่องนะมิยะ..//มองมิยะ

จบแบบนี้ก็ดีแล้วนี่ลูน่า...การจะเป็นทหารที่ดีนั้น ต้องมีสติทุกเมื่อ เยือกเย็น ไม่หวั่นไหวต่อสถานการณ์นะ ตระกูลของฉันสอนมาแบบนั้น ฉันจึงเฉยๆกับเบฟมากกว่าที่จะโกรธเขา แต่ฉันก็เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงโกรธเขาเช่นกัน หากแต่พวกเธอยังต้องฝึกกันอีกเยอะนะ มันต้องใช้ประสบการณ์ //ยิ้ม

ล้อเล่นน่า...//ยื่นเค้กให้ดาจิ
//หัวเราะ

ใครก็ได้ไปชวนเบฟไปงานพรอมที...//หน้านิ่งสุดๆ

ผมก็ไม่เอาหรอกนะ กับพวกลวนลามผู้ชายด้วยกัน//ขนลุก

//นึกขึ้นได้
...ฉันกำลังจะบ้า...

พูดได้ดคับหมีน้อยของผม//ลูบหัวยัยหมี

//คว้าดาจิมานั่งข้างๆ
หลบๆหมอนั่นบ้างก็ดี...

ฮื่อออออ//โดนลูบหัว

นายโอเคแล้วใช่ไหมเบฟ งั้นต้องไปงานพรอมด้วยนะ//บอกเบฟ

//คิดในใจ ฉันไม่ได้ยินแก ฉันไม่ได้ยินแก ฉันไม่ได้ยินแก ฉันไม่ได้ยินแก ฉันไม่ได้ยินแก....

//เอาเค้กยัดปากดาจิ

เอามั้ยเอส...

ยัยหมีอย่างเธอก็ห่วงคนอื่นเป็นนินะ//หยิกแก้มยัยหมีเบาๆ//เหลือบมองเอส(?)

//หลับ

หือ?? ทำไมเหรอลูน่า..

ก็ดีครับคุณลูน่า

//นั่งถอนต้นหญ้าพลางเหลือบมองคุณเบฟ..

เป็นดาจิคนเดิมก็พอ...//พึมพำ

//ยื่นเค้กให้เอส

บะ เบฟ มิยะ มิยะ มิยะยังไม่ไปปปป //พยายามจะเอามือเบฟออก

ขอบคุณครับ //รับเค้กมากิน

//ถอนรากถอนโคน...

ทำอารมณ์ให้สบายๆล่ะ...
ฉันไม่ชอบเลยเวลาพวกนายไม่ใช่คนเดิม...//เอาเค้กเข้าปาก

เอาเป็นว่าฉันจะพยายามไม่สติแตกนะ // กินเค้ก

ครับ..

หืม? ไม่ชอบให้ผมโดนตัวยัยหมีหรอ?//หน้านิ่ง//ลูบหัวมิยะ

ขอบคุณนะ...//ยิ้มให้เอสกับดาจิ

เอส นายสนใจไปฝึกพิเศษของตระกูลฉันไหม มันเป็นการฝึกทำให้เยือกเย็นและสงบนั่ง สนใจไหม


เฮ้ เจ้าไซบีเรียนถ้าจะเล่นก้เล่นกับฉันนี่//เอาหัวชน

...เปล่าหรอกค่ะ...แค่รู้สึกว่าคุณต้นหญ้าอยากจะไปเกิดใหม่...เท่านั้นเองค่ะ...//ก้มหน้าก่อนจะถอนหญ้าต่อไป

ฉันว่านายไม่โดนมิยะก็ยัยหมีฆ่าแหง... // มองเบฟ

สนสิครับคุณโคอาล่า พักหลังๆนี่ผมเดือดบ่อยจริงๆ

//พยักหน้าให้ดาจิเงียบๆ

อย่าเอาหัวชนซิคับเด็กดี//โดนชน
ก็อย่าไปทำร้ายต้นหญ้าซิคับ//มองมิยะ

...ฉันไม่ฆ่าคุณเบฟหรอกค่ะรุ่นพี่โนดาจิ...ฉันหวังว่าสักวันเราจะรู้สึกดีต่อกันได้...//เหลือบมองคุณเบฟพลางทำจิตใจสงบ

//นอนขดตัว
//นอนข้างๆต้นไม้

นี่มิยะ ที่จริงเบฟเค้าเหมือนฝาแฝดคนพี่ของฉันเลยนะ //ยิ้มให้มิยะ

หมอนี่มีมุมแบบนี้ด้วย.. // มองเบฟอึ้งๆ