การฝึกทักษะการต่อสู้

อืม...

อ่า... หือ?? เกิดอะไรขึ้นหว่า... // ตัวแห้งสนิท มองรอบๆ กลับเป็นปกติ

//มองดาจิ
..............?

โย่.. ลูน่า... // มองลูน่า เข้าโหมดปกติกลับมาแสบแผล // 

จ๊ากกกกกกกกกกกกกกก แสบๆๆๆๆ โอ๊ย... ใครทำแผลให้เนี่ย ยังแสบอยู่เลย T^T

คุณฮันซี่น่ะ...
เห็นแวบๆ...

//ยืนบนกิ่งไม้ 

//โยนยาทาแผลที่ทำจากว่านหางจระเข้ให้คุณลอว์

อ่าาา เหรอ.....อ แสบบบบบบบบบบบบบ // น้ำตาไหลพราก

หือ.... // มองยา หยิบมาทา

//กระโดดไปตามกิ่งไม้จนหายตัวไป

ยัยเซ่อเอ๊ย... เล่นพิเรนทร์เอง // มองดาจิถอนหายใจ

คุณไม่พ้นสายตาผมหรอกนะ เอสทรอน.. // มองด้วยหางตา เสียงเรียบ

หึ ยังไงก็ไม่พ้นสินะ//นั่งยองๆบนกิ่งไม้ใหญ่

แน่สิ เสียงฝีเท้านั่น จังหวะการเต้นของหัวใจ ที่สำคัญผมจำกลิ่นคุณได้.. // เสียงเรียบ

ฮึ สัมผัสดียังกะไวเปอร์เลยนะ //ลงมาจากต้นไม้

ลืมไปแล้วไง ชื่อของผม"วูฟล์"น่ะ // เหยียดยิ้ม // ทีนี้คุณจะบอกผมได้รึยังว่าทำตัวลับๆล่อๆทำไม... // หน้านิ่ง

ทำไมผมต้องบอกคุณด้วยล่ะ //กอดอก

รำคาญลูกตา.. // กอดอก หน้าตาย // น้องคุณ ไวเปอร์ แล้วก็คนอื่นๆ(ยกเว้นผม)ตามหาคุณกันให้ควัก

//มองไปทางอื่น 

มันก็มีหลายเหตุผลน่ะนะ //พิงต้นไม้

ถ้าไม่ตอบก็ไม่เปนไร มันเรื่องของคุณ แต่คุณเตรียมหาเหตุผลดีๆบอกคนอื่นๆด้วยละกัน // ถอนหายใจ เดินกลับที่พัก

ผมอ่อนแอเกินไป //พูดขึ้นมาลอยๆ

นั่นน่าจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุด

เฮ้อ //วิ่งยึ้นไปนอนหนุนแขนบนยอดไม้

//มองพระจันทร์

แคลริส ผมควรทำยังไงดี?

//เดินเข้ามา
ฟุ่...

ปวดหัว... //เดินเข้ามา //งีบอยู่ใต้ต้นไม้

//มองไวเปอร์
รู้สึกเหมือนเมื่อวาน...
นายก็ปวดท้องนะ...

งือ... พอกินอะไรเผ็ดๆแล้วเป็นแบบนี้ทุกทีเลยล่ะครับ... (@_@")

แล้วจะไปกินทำไมล่ะ...?
//ยื่นยาแก้ปวดให้

ก็ไม่รู้ว่ามันเผ็ดง่ะ...เวียนหัวจัง //น็อค

ยาก็ไม่กิน...//มองคนน็อค
//ถือผ้าประคบเย็น

// เล่นกับฝูงหมาแมวที่เลี้ยง

//กระโดดลงจากต้นไม้

สวัสดีครับทุกคน

//มองทุกคน

//ก้มหน้า

ดีค่าาาาา //ลูบหัวหมา

สวัสดีนาโอกิ...สวัสดีเอส...
เฮ้อ...
นายหายไปไหนมา...?
แล้วทำไมต้องทำตัวลับๆล่อๆด้วย...

ไอหมีบ้า...
ยังไม่ตายเรอะ... (@_@")

นายล่ะจะตายก่อน...//ปาผ้าเย็นประคบหัวไวเปอร์

ผม...

ผมรู้สึกว่ายังไม่ควรมาเจอทุกคนครับ 

ส่วนเรื่องหายไปไหนมา...

ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น...?
หาย...ไปไหน...?//จ้อง

//โรบินเห่า
เห โรบินจำกลิ่นของเอสไม่ได้เหรอ//ลูบหัวโรบิน

สวัสดีทุกคน~~~~

ตอนที่ผมอยู่ที่โรงพยาบาล ผมนอนนึกถึงคุณแคลริส แล้วนึกไปถึงแผนผังโรงฝึกที่เจอที่คาเฟ่ แล้วมันมีห้องนึงที่ผมเห็นในแผนผัง แต่ไม่เคยเจอตอนไปที่โรงฝึก  ผมเลยให้ซินแคลร์ไปเอากล่องที่คุณแคลริสส่งมาให้ แล้วก็ให้เธอไปเอาจดหมายเพื่อถ่วงเวลาทำให้ผมแอบออกมาได้ พอผมไปถึงโรงฝึก ผมเดินดูทั่วๆจนเห็นร่องที่กำแพงเป็นรูปตราประจำตระกูลเรเวนฟิลด์ ผมรู้เลยว่าป้ายที่คุณแคลริสส่งมาในกล่องเป็นกุญแจที่ใช้เปิดห้องลับแน่ๆ ซึ่งก็ใช่จริงๆ 

//หยุดเล่า

//มองทุกคนรอบๆ

ไอหมีบ้า... //ลุกขึ้น //เซไปมา
อย่างน้อยก็อย่าออกจากโรงพยาบาลมาส่งเดชจะได้มั้ย หา! //เดินไปหาเอส //ทุบรัวๆ

//จ้องเอส

//ยืนเฉย

ฉันไม่เป็นไรน่าไวเปอร์

//มองคุณนาโอกิ

ทุกคนจะโกรธผมหรือไม่พอใจผม ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก 

//ก้มหน้า

ครั้งสุดท้ายที่เจอกันคุณดูแย่มาก อยากจะ...อยากจะเอาชีวิตไปทิ้งที่ไหนก็ไปสิทำไมต้องทำให้พวกเราเป็นห่วงด้วยฟร๊ะ
ไอหมีเวรเอ๊ย! นายน่ะ...นายนี่มัน... //น้ำตาไหล //ทุบต่อ

นึกว่าจะเสียนายไปแล้ว...ทั้งคุณเรเวนฟิลด์แล้วก็ผมน่ะ...
ยินดีต้อนรับกลับมานะ... //ทรงตัวไม่อยู่ //ล้มลง

ฉันไปเพราะฉันอยากอยู่รอดหรอกนะ ไวเปอร์ ฉันต้องฝากความหวังไว้กับห้องลับที่ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในเสียด้วยซ้ำ

//ดึงไวเปอร์ขึ้น

อืม . . //เลิกจ้องเอสแล้วหันไปหวีขนให้ฝูงหมาล่าเนื้อที่เลี้ยงเอาไว้

สวัสดีครับ ทำอะไรกันอยู่อ่ะ /เดินเข้ามา

//นั่งเช็ดปืน

ที่นายหายไป...
เพื่อไปตามแผนผังนั้น...?

ครับ พอผมเปิดห้องลับเข้าไป มันเต็มไปด้วยหนังสือ ทั้งบันทึก ตำรา แต่มีบันทึกเล่มนึงวางอยู่บนโต๊ะ เป็นลายมือคุณแคลริสครับ เธอค้นคว้าหาวิธีลบล้างผลร้ายของวิชาระดับ10ที่ทำให้ผู้ใช้มีอาการหัวใจทำงานหนัก บนโต๊ะมีกระถางต้นไม้ตั้งอยู่ครับ มันเป็นสมุนไพรที่แก้อาการได้ครับ มันจะออกผลทุกๆ50ปี นั่นหมายถึงคน1รุ่นจะได้กินผลของมันแค่คนเดียว และมีแค่ผู้สืบทอดวิชาเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์กินมันได้ ปู่และพ่อของคุณแคลริสเสียชีวิตไปก่อนได้กิน ดังนั้น ตอนนี้มันจึงมีผลอยู่2ลูก.....

หึ... // กระตุกยิ้ม ยืนฟังอยู่บนต้นไม้

//หยุดเล่า

ลงมาฟังดีๆก็ได้นะครับคุณลอว์