การฝึกทักษะการต่อสู้

ลำบากแย่เลยสินะฮะ.....//กระพริบตาปริบๆมองโคอะล่า

พอเลยพอสักที มันช่างเลวร้าย!

มันอันตราย! รีบหนีให้ไกลลลลลล//แหกปากร้องเพลงอีกครั้งต่อจากเมื่อคืน

หวัดดีครับคุณแม่....//มองคนแหกปาก

นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน //ร้องเพลงต่อให้

ไงครับลูกชายตัวน้อยของหม่าม๊า//รับมุข

เราช่างงมงายไม่อาจวิ่งหนี!!!!//หยิกแก้มฟรีซ

เอ๊ยย ผิดท่อนปะฉัน- -

//กุมขมับกับ2แม่ลูก(?)
...เราช่างงมงายไม่อาจวิ่งหนี...?//ทวนเนื้อเพลง
อืม...

ขอบคุณนะ เจ้าลูกสาว //ยิ้มแห้งๆ

แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันกินแต่เลือดสัตว์เป็นส่วนใหญ่ เลือดแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ดีที่คนไม่เยอะ ไม่งั้นแย่แน่//หัวเราะ

เธอกลัวคนเยอะๆเวลาเป็นแบบนี้เหรอ...?//นั่งข้างๆ

ก็ถ้ามีคนเยอะๆ เลือดภายในตัวพวกเธอ ...มันจะหอม //ถอนหายใจ

ฉันว่ายกเว้นฉันมั้ง...
เอมเบอร์พูดซะขนาดนั้น...//หัวเราะเบาๆ

ไม่หรอก เลือดพวกเธอมันกระตุ้นฉันทุกคนแหละ แต่ถ้าไม่กี่คนล่ะก็ไม่เป็นไร ฉันพอจะข่มได้ แต่ถ้าเยอะๆคงไม่ไหวแน่//หลับตา

งั้นเธอพักก่อนนะ...
ฉันไม่กวนเธอแล้ว...//ยิ้มนิดๆ
//วางกล่องเชอรี่ข้างๆโคอะล่า

//โดนหยิกแก้ม หัวเราะเบาๆ

แม่ไม่ต้องไปกลัวใดๆ เราจะแก้ปัญหาให้พ้นผ่าน ให้หิมะละลายสิ้นไป.....//ยิ้มแฉ่ง

//ปาเชอรี่ใส่หัวฟรีซ

//อ้าปากงับลูกเชอรี่

.....อร่อยอะ....//เริ่มนอกใจแอปเปิ้ล

แวมไพร์...........//นอนมองฟ้า

เจ้าบ้า อย่านอกใจอะไรง่ายๆแบบนั้นสิ//ดีดลูกเชอรี่ใส่ฟรีซอีกครั้งด้วยแรงแวมไพร์

อะ......//หลบไม่ทัน //เชอรี่เละกลางหน้าผาก

แหม....มันก็อร่อยคนละแบบล่ะนะครับ...แต่คงมีแค่แอปเปิลเท่านั้นล่ะครับที่ผมชอบที่สุด....//ลอบเลียน้ำที่ไหลลงมามุมปาก

อือ อาการดีขึ้นมากเลยแหะ โฮ่ย เช็ดหน้าซะก่อนสิ//หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดคราบเชอรี่กลางหน้าผากฟรีซ

อืม....จวนจะหมดวันแล้วนี่ครับ....//มองนาฬิกา

ขอบคุณครับ....//ยิ้ม เงยหน้ามองคนเช็ดหน้าผากให้

......แวมไพร์...ตอนเด็กๆผมเคยคิดอยากเป็นนะครับ..คิดว่ามันเท่ดี...แต่พอมารู้ว่ามันยุ่งยากแบบนี้ทำเอาเปลี่ยนใจแทบไม่ทันเลยล่ะ...//หัวเราะเบาๆ

ฮึ มันไม่เท่เลยนะฟรีซ //ยิ้มบางๆ

แล้วก็ ฉันไม่ใช่แวมไพร์100% สักหน่อย แค่มีสายเลือดครึ่งเดัยวเท่านั้นเอง //ตาเริ่มกลับมาเป็นสีแดงปกติ

เอาล่ะ กลับ//ควบม้าออกไป

//นั่งเลี้ยงเหยี่ยวให้เชื่อง

ฮึ ยังไม่กลับไปอีกรึไง //มอง

//ปาระเบิดมาตรงที่คนอื่นๆอยู่กัน
ฟิ้ว........ตู้ม

ปาทำไม //ควบม้าเข้ามาช้าๆ

//ถอนพุ่มไม้มาบัง
//หลับต่อ

//หลบหลังต้นไม้

//นั่งกินน้ำแอปเปิลปั่น

กินมั่งสิ //โผล่ข้างหลังฟรีซ

มีแต่น้ำแอปเปิ้ลนะครับ....ไม่มีน้ำองุ่น...//ยิ้มขำก่อนจะยื่นแก้วให้

นานๆทีเปลี่ยนมั่งไม่เห็นจะเป็นไร //กินน้ำแอปเปิ้ลจากมือฟรีซ

อืมมม ก็หอมดีนะ //ยิ้ม

//มองลาน
ระเบิดยังไม่แรงพอแฮะ.......อยากกลับแล้ว.......//นั่งเขี่ยดินด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ก็กลับไปสิ //มองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ใช่ใหมล่ะครับ...//ยิ้มแฉ่ง กินต่อ

กลับไปก็ดีนะครับ....กลับไปเป็นคุณเรน่าคนเดิมน่ะนะ...//มองคนเขี่ยดิน

ถ้าข้ากลับไปได้ก็คงกลับไปนานแล้ว....ชิ สายเลือดที่น่ารังเกียจนี่ //มองมือตัวเอง

//ปามีดเล่น

สวัสดีครับ มีใครอยู่มั่งเอ่ย?

ฮ้าววว หวัดีดีค่ะเอส //ควบม้าเข้ามา

สวัสดีครับคุณโคอาล่า ทุกคนหายไปไหนหมดเนี่ย?

นั่นสิ ไม่เห็นเลยค่ะวันนี้ ฉันกฟ้เพิ่งฟื้นจากบลูมูนด้วย //ยิ้ม

ผมมีเรื่องสงสัยครับ?

....อื๋อ..? หวัดดีครับรุ่นพี่...//เดินบิดขี้เกียจเข้ามา

....ช่วงนี้ว่างจังเลยนะครับ...//นั่งใต้ต้นไม้

หืม เรื่องอะไรคะ //ลงจากม้า

ถ้าคุณโคอาล่ากัดคนเพื่อดูดเลือด จะทำให้คนคนนั้นเป็นแวมไพร์ด้วยมั้ย?

สวัสดีฟรีซ

ไม่นะคะ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ เพราะฉันไม่ใช่สายเลือดแท้ค่ะ เป็นเพียงครึ่งเดียว มีเพียงการสืบทายาทเท่านั้นที่จะให้สายเลือดดำรงต่อไปค่ะ //ยิ้ม

ฉันเกิดจากพ่อที่เป็นมนุษย์และแม่ที่เป็นแวมไพร์ค่ะ //ยิ้ม

ผมแค่อยากรู้น่ะครับ ที่ผ่านมาผมเห็นคุณดื่มเลือดน้อยมากจนน่ากลัวว่าคุณจะฝืนสัญชาตญานไม่ได้

อ้อ ที่จริงฉันดื่มเลือดทุกวันค่ะ แต่ว่าไม่ใช่เลือดมนุษย์เท่านั้นเอง ฮ่าๆๆ ฉันถูกคุณพ่อฝึกมาน่ะค่ะ //หัวเราะ

งั้นก็หมดห่วงแล้วล่ะครับ

ไม่ต้องห่วงค่ะ เรื่องบลูมูน ฉันถูกฝึกมาให้รับมือแล้วล่ะค่ะ เพียงแต่ถ้าฉันอยู่ในบ้านของตระกูลฉัน วิํธีการอาจจะดูโหดร้ายไปสักหน่อยค่ะ //ทำหน้าซึมๆ

อ่า อย่าไปพูดถึงมันเลยครับ ถ้ามันทำให้รู้สึกไม่ดี อืม หาอะไรทำกันดีกว่าครับ รอทุกคนมา

ค่ะ ว่าแต่เราจะทำอะไรกันหรอคะ มีอยู่ สอง เอ้ย สาม คนน่ะค่ะ //มองคนใต้ต้นไม้