การฝึกทักษะการต่อสู้

//มองเห็นควันที่ลอยออกมาจากตัวเด็กน้อย

//รีบวิ่งไปหาอะไรปิดบังคนอื่น

ล...ลูน่า...#ลืมตาออกมาเล็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ยิงม่ะจะได้แน่ใจว่าตายแล้ว//มองลูน่า

ยัง...//บอกเรน่า

กลับมาแล้ว...ฟรอน...กลับมาแล้ว...//กอดฟรอนแน่น

//ยืนมอง
//ลดปืนลง

//เอาผ้าไปคลุมเด็กน้อยทันท่วงที

เมื่อกี๊คงไม่มีใครสังเกตเห็นนะ//พูดเบาๆ

ฮึก... ฮึก.... // พยายามกลั้นสะอื้น

//โดนคลุมผ้า
ขอบคุณค่ะ...ที่ช่วย...//พึมพำ

....ลูน่า...ผม...เป็น...ปีศาจ...ใช่ไหม...? #พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา#ดวงตาเหม่อลอย

//มองเป็ด
แบบนี้นี่เอง........

ฟรอนนี่ไม่ใช่เวลาขี้เกียจตอนนี้ดาจิจะเอาเป็ดนีโม่ของนายไปทำเป็ดดองเหล้าแล้วน่ะ//กระซิบหูฟรอน//

เลอะเทอะ... ก็แค่คนอาละวาด... // เหลือบมองฟรอน // ........ // ล้มลงตรงหน้าโนดาจิ

เปล่า...ไม่ใช่...
นายไม่ใช่ปิศาจ...//กอดฟรอนแน่น
...นายแค่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้...//กอดฟรอนแน่นขึ้น

เกี่ยวกับเรื่องนั่นจริงๆด้วย

ทุกคนก็เป็นปีศาจเหมือนกันน่ะแหล่ะ ความโลภ ความโกรธ...
//ลูบหัวฟรอน//
ฉันก็อาจจะเป็นปีศาจก็ได้น่ะ^^
//หยิกแก้มฟรอน//

...ผม...หยุดมันได้แล้ว...หยุดได้แล้ว...#ปากขยับก่อนจะยิ้มออกมาช้าๆ# ไม่ต้องห่วง...ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย...สุดท้าย...แล้ว...#ยิ้มบางๆให้ลูน่า

เรื่องอะไร...?//มองเรน่า
//เริ่มรู้สึกตัวเย็นขึ้น
ฟุ่...

เป็ดน่ะเหมือนกับ…………เป็ดทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ล่ะ

เป็ดที่ชวนนายมาฉันรู้ว่ามันสื่อให้นายรู้ว่าอะไรน่ะ
//ยิ้มให้ฟรอน//

...ครั้งนี้...สุดท้าย...แค่ก! #กระอักเลือดออกมา# เพราะ...จะไม่ได้...มาที่นี่...อีกแล้ว...#มองลูน่า

เหมือนกับ...??//จ้องเรน่า
//เหลือบมองมือตัวเอง

ไม่ฟรอน...นายต้องมาที่นี่อีกแน่...//จับมือฟรอน

...ไซเรนเป็นปีศาจที่อยู่ในน้ำ
//พูดเบาๆ//
ใช่น้ำ!! ไม่ลองไม่รู้
//สาดน้ำใส่ฟรอนเหมือนเล่นสงการณ์//

ไม่...ไม่ได้มาหรอกลูน่า...#น้ำตาเริ่มไหลออกมาช้าๆแต่แววตายังนิ่ง# ใช้หยุด...จนเกินขีดจำกัด...แค่ก!แค่ก!#กระอักเลือดมากขึ้น

…………

ไม่...นายต้องกลับมาอีกแน่...ถ้านาย...ถ้านายคิดว่าตัวเองเป็นปิศาจ...
ฉันเองก็เป็น...อยู่เป็นเพื่อนฉันเถอะนะ!!//ตะโกน

ถ้าจะหนักขนาดนี้....
//จุดธูป//
สู่สุขติน่ะ
//ท่องคาถาใส่ฟรอน//

...ขอโทษ...ขอโทษนะลูน่า...#น้ำตาไหลออกมา#หอบหายใจถี่# ฮันซี่....#เรียกเบาๆ

//กอดฟรอน
//ควันเริ่มหายไปจากตัว

ฟรอนฉันจะบอกอะไรอย่างน่ะทุกคนรวมฉันก็ปีศาจเหมือนกัน//ลูบหัวฟรอน//

ปิศาจ...
ไม่ใช่ความหมายนั้น...
แต่เป็น...จริงๆ...//พึมพำ

ฟรอน.. // มองฟรอนด้วยสายตาเป็นห่วง

เฮ้!! เดี๋ยวสิคิล!! ทำใจดีๆไว้นะ!! อย่าเป็นอะไรนะ!! โธ่เว้ย!! เพราะฉันอีกแล้ว!! // รีบทำแผลให้คิล น้ำตาคลอ

//นั่งอ่านบันทึก

ทุกคนเป็นปีศาจ เพราะบางครั้งก็ทำอะไรไม่ดี โกรธ โลภ หลง บางคนสูญเสียสิ่งสำคัญเพราะปีศาจของมนุษย์
//หยิกแก้มฟรอน//
นายเป็นปีศาจแต่บางทีหัวใจก็เป็นมนุษย์น่ะ..
//ยิ้มปนเศร้า//

ความลับของนาย...
ที่เคยสัญญากันเอาไว้ว่าจะไม่บอกใคร...
ขอโทษ...ที่เก็บไว้ไม่ได้...//ก้มหน้า

...ผมรู้...#มองลูน่า#...แต่...ปีศาจ...สู้ฟักทองไม่ได้...เนอะ...#ยิ้มช้าๆ# ขอบคุณนะ...#มองฮันซี่# ในที่สุด...ก็ยิ้มได้แล้ว...มีน้ำตาเหมือนคนอื่นแล้ว...ดีใจไหม...ลูน่า...?#ยิ้มบางๆ#ตาเริ่มพร่ามัว# ลูน่า...ราตรีสวัสดิ๋นะ...#หลับตาลงก่อนจะหยุดหายใจ

//ผายปอดฟรอน//

ฟรอน!!!//กรีดร้อง
ไม่เอา!! ไม่เอาแบบนี้!!
นายสู้ฉันได้!! นายสู้ฉันได้!!
ปิศาจสู้ไททันได้!! นายทำได้! นายทำได้ฟรอน!!!//ร้องไห้หนัก
...กลับ...มา...//กอดฟรอน

....#ตัวเย็นซีด#ฝนตกลงมา

//ร้องไห้ท่ามกลางสายฝน
//ตาเริ่มแห้ง

ไม่ต้องฟื้นก็ได้น่ะ..//กลั้นน้ำตา//
---
//เดินไปโรงครัว//
...
//อุ้มเป็ดฟรอนมา//
ฉันเจอตอนที่ชาช่าจะทำเป็ดย่างกิน
//วางเป็ดลงบนหน้าฟรอน//

....... // มองฟรอน ลูน่า ฮันซี่ // ไม่น่าโผล่มา... วุ่นวายชะมัด // หายใจรวยริน บาดแผลเต็มตัว

//เสียงหาย

ตายเหอะ - -;//พูดเบาๆ// นายไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองแล้วน่ะ..//ร้องไห้//น้ำตาเปื้อนหน้าฟรอน//

//กอดเด็กน้อยเบาๆ

เธอทำดีแล้ว...ดีแล้ว...ลูน่า

...พี่...จ๋า...//เสียงหาย

ที่หน่วยพยาบาล!! มีเครื่องช่วยหายใจอยู่!!
เครื่องกระตุ้นหัวใจ!! ถังออกซิเจน!!
เอามาช่วยฟรอนซะ!! // ตะโกนบอกคนอื่นๆ ทำแผลให้คิล

//นั่งมอง

ครับ!!

//ผละจากเด็กน้อย

//วิ่งไปตามหน่วยพยาบาล

//ผายปอดฟรอนสลับปั้มหัวใจอีกที//

//พึมพำเหมือนคนบ้าอยู่ใกล้ๆฟรอนกับคุณฮันซี่