การฝึกทักษะการต่อสู้

นายจะมากอดฉันทำไมเล่า มาม่าฉัน..,...

ล...ลูน่า...ข...ขอ...วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! #พยายามควบคุมสติแต่ก็ไม่ได้ผล#กรีดร้องมากกว่าเดิมตาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเลือด

ฉัวะ!!! #คลื่นเสียงฟันต้นไม้จนขาดเป็นสองท่อน

เรื่องมาม่าผมต้มให้ใหม่ก็ได้ครับ^^"//ยิ้มเจื่อน

//ผลักมิเรน่่าลงพื้น

//ใช้ตัวเองบังคลื่นเสียง

//เลือดซิบเต็มตัว

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก // โดนบาด กอดโนดาจิแน่นกว่าเดิม

..//ซุกตัวลงไปในอ้อมแขนพี่ชาย

//มองฟรอนด้วยสายตาพร่ามัว
...เรื่องนี้...ไม่จำเป็นต้องขอโทษ...//วิ่งหลบฉากหายไป

//ไททันขนาด19เมตรปรากฎขึ้นไม่ไกลนัก

//นอนไปกองกันพื้น

วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! #เสียงเริ่มแผดดังขึ้นเรื่อยๆ#แผ่นดินเริ่มสั่นสะเทือน#ฟ้าผ่าลงมา

//กอดมิเรน่าไว้

//มองเครื่องบินอะไรสักอย่าง

//มองเห็นอะไรบางอย่าง

ทุกคนระวังครับ!!//ตะโกนลั่น

เฮ้ยๆๆ//ก้มตัวลงต่ำกว่าเดิมเพื่อบังน้อง

อึก...//โดนบาดที่หลังเพิ่มอีก

คิล!! คิล!! พอเถอะ!! นายไม่ต้องปกปองฉันแล้ว!! // มองคิล ตกใจ เบิกตากว้าง น้ำตาปริ่ม

ฟรอน!! ฟังนะ!! ฉันไม่แน่ใจ!! ลองไปหาเป็ดที่คาเฟ่ก่อนมั้ย!! // ตะโกน บอกฟรอน ร้องไห้ั

พี่ฮะ...เป็นอะไรรึเปล่า//พยายามพูด

//มองตัวประหลาดที่ค่อยๆเดินเข้ามา

//ตัวประหลาดจับตัวเครื่องบินอะไรสักอย่างไว้

!!!!!!!!!!!!!!!!

วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! #ควบคุมสติไม่ได้เลือดไหลออกมาจากตา# เปรี้ยง!!!!!!!! #ฟ้าผ่าลงมากลางสนามฝึกอย่างแรง

//มองทุกคนจากที่ไกลๆ
...ตัวประหลาด...?//พึมพำ

อึก!! อย่าดิ้นสิ.. // กอดโนดาจิ เอาตัวบังโนดาจิ กัดฟันเก็บความเจ็ปวด

//มองตัวประหลาดที่เริ่มมองมาทางตัวเอง

อึก??!

พี่ไม่เป็นไรครับดีโอ...//ฝืนทำเสียงร่าเริงให้น้องได้ยิน

//กอดมิเรน่าไว้แน่น

ตัวประหลาด...ตัวประหลาดนั่น??//เสียงสั่น

..ท่าทางไม่ดีแล้วล่ะสิ...ดีโอครับ..เดี๋ยวออกไปก่อนนะ//อุ้มเอาดีโอออกไปข้างนอกแล้วย้อนกลับเข้ามาใหม่

วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!ลง...ไป!!!..วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!! #พยายามชีไปที่แม่น้ำ #ฟ้าผ่า+แผ่นดินไหวขึ้นเรื่อยๆ

//มองทุกคนจากที่ไกลๆ
.............................
...ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้...

//เริ่มทนไม่ไหว

คิล!! คิล!! พอได้แล้ว!! พอแล้ว!! ไม่ต้องปกป้องฉันแล้ว!! ฮือ... // ร้องไห้ กอดคิลแน่น

//เริ่มทนไม่ไหว

คุณมิเรน่าครับ

อย่าดุกดิกสิครับ

ตัวประหลาดนั่น...กำลังมองพวกเราอยู่

//มองตัวประหลาดขนาดใหญ่เขม็ง

ง่ะ...ท่าทางไม่ดีมากๆแล้วนะครับ...//มองทุกคนแล้วอุดหู

เคียววันนี้นายเป็นอะไรเลิกกอดได้แล้วน่า

//มองแขนตัวประหลาดฟาดเข้าใส่ลิเคียว

เปล่าครับ

ผมแค่ต้องปกป้องคุณ//ยิ้ม

//โดนแขนตัวประฟาดใส่

//กลิ้งหลบโดยพามิเรน่าไปด้วย

วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!...!...อ่ะ...อ๊อค!!! #ทรุดลงกับพื้นพลางจับคอไว้แน่น#สีหน้าทรมาน

ร้องไห้ทำไมเล่า... // กอดโนดาจิแน่น ลูบหัวอ่อนโยน เลือดกลบปาก บาดแผลเต็มตัว

ปล่อยฉันไปที!!!!

//มองฟรอน

//มองลิเคียว

...ทำไง??
ฉันต้องทำยัง??
กลับมาสิ!
ตัวฉันน่ะ!!!




//ไททันหายไป

//มองตัวประหลาดที่อยู่ๆก็หายไป

ครับ^^//ปล่อยมิเรน่า

//เดินไปทางที่ตัวประหลาดเคยอยู่

//หยิบปืนออกมา

อ่ะ!!! อ่อค!!! อ๊อค!!! #ลงไปดิ้นทุรนทุรายกับพื้นพลางใช้เล็บจิกคอตัวเองแน่นจนเลือดไหลซึมออกมา # กร๊อบ แกร๊บ #เสียงกระดูกที่เริ่มหักงอ

//นอนอยู่ที่พื้น

//วิ่งไปเจอเด็กน้อยที่นอนอยู่

//อุ้มเด็กน้อยขึ้นมาอย่างยากลำบาก

ไหวนะ??

ไม่นะ... ไม่นะ... ไม่นะ... ไม่นะ... ไม่นะ.......... // ร้องไห้หนักกว่าเดิม

//ค่อยๆลืมตามองลิเคียว
...ไหว...ค่ะ...
ฟรอน...ฟรอนล่ะ...?
หนูต้องไปหาฟรอน...//ลุกขึ้น
//คลานไปหาฟรอน

//ยืนมอง

อะ....อ็อค!!! #ดวงตาเบิกโพลง#เล็บยังจิกอยู่ที่คอจนเนื้อเริ่มหลุดออก# วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!! #กรีดร้องเสียงโหยหวนเป้นครั้งสุดท้ายก่อนที่ตัวเองจะแน่นิ่งไป#แผ่นดินเริ่มหยุดไหว#ฟ้าหยุดผ่า

//เดินเข้ามาพร้อมหูฟัง//
ใครร้องเสียงดังจนถึงร้านคาเฟ่ = =
//มองหาต้นเสียง//

ฟรอน...ฟรอน...!!//ลุกขึ้นวิ่งไปกอดฟรอน
//ควันเต็มตัว
ฟรอนนนนนนนนนนน!!!//กรีดร้อง

อย่านะ.. ควบคุมสติตัวเองให้อยู่... // กอดดาจิแน่น มองบรรยากาศรอบที่เริ่มดีขึ้น

...//เอาเค้กที่ซื้อมายัดใส่ปากฟรอน//ตื่นได้แล้ว.. - - ฟรอนเป็นอะไรหรอ??//มองทุกคน//

//ยืนมองเป็ด

.....#นอนแน่นิ่ง#ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างใจเย็น

ฟรอน...ฟรอน...//เหม่อมองคุณฮันซี่