ระดับความสูงของไททัน

เนื้อไททั่นเป็นเนื้อพิเศษ ถ้าดึงออกมาแล้วมันจะสลายไปนะ เพราะฉะนั้นต้องรีบกินนะ คุโระจังก็อยากกินละสิ? ถ้างั้นมาช่วยกันคิดสูตรน้ำจิ้มไว้กินคู่กับเนื้อไททันกันเถอะ หุหุ //แสยะยิ้ม

__________________________________________________
MY IDOR !

ไม่ต้องใช้น้ำจิ้มหรอกฮะ เดี๋ยวเนื้อจะเสียรสชาติหมด

จดๆๆๆ

จดอะไรอยู่งั้นหรออ//มอง

0[]0ความรู้ดีๆจด

ขยันจังเลยนะ//ยิ้ม

ไททันที่ไร้เนื้อหนังมันร้อน คิดว่าเนื้อมันคงสุกแล้วล่ะ

ไททัน...อาหาร...ตอนนี้กำลังขาดแคลนพอดีเลย...

ฉันมีพอกินไม่ขาดขนานนั้น

หุ...นั่นสินะ...แต่ว่า...ฉันต้องคิดวิธีทำอาหารจากเนื้อของไททันอย่างจริงจังแล้วล่ะ...

ถ้าเป็นแบบนั้น กว่าจะได้กินคงโดนกินก่อน

ไม่ลองไม่รู้...
มันอาจจะล้ำเลิศกว่าที่เราจินตนาการไว้ก็ได้

//นั่งจินตนาการ

เอ่อ...เรน่า...//เหงื่อตก

อะไร??

หน้าเธอ...เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวทำหน้าหน้าแหยงๆนะ

หรอ

คิดอะไรอยู่งั้นรึ...//จ้อง

ป่าวหรอก

หืมม สุกอยุ่แล้วงั้นหรออ//พึมพำ

//มอง

//ยิ้มให้

พวกนายน่าจะไปอยู่กับคุณฮันซี่นะ... // มองคนที่คุยเรื่องเนื้อไททัน เหงื่อตก

//นั่งมอง

ถ้าคนที่ตัวเล็กไม่กี่เมตรถ้าเจอไททัน 60 เมตรจะเห็นหน้าตาชัดได้ยังไงน้อ...หรือไททัน 60 เมตรนั้นจะเห็นเราที่วิ่งอยู่ข้างล่างหรือเปล่า...เอ๊ะ แต่ถ้าเนื้อไททันกินได้จริงก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารขาดแคลนแล้วล่ะ!//มองหน้าซาช่าแล้วพูดกับสมุดต่อ...

// นั่งจดพร้อมกับวาดรูปไททั่นแต่ละเมตรและจดเสริมบางที่เพื่อให้ตัวเองจำง่ายๆ

พูดถึงคุณฮันซี่ขนลุกเลยแหะ

//เข้ามาเพื่อจดอย่างเดียว

ค...คุณฮันซี่...เป็นคนที่น่ารักคนนึงนะคะ...//ยิ้ม

//ถอนหายใจ

อ...สวัสดีค่ะคุณ..Brave...//โค้ง

'เบฟ'..//ลูบหัวเด็กน้อย

.. // กลัวคุณฮันซี่ขึ้นมาทันที ?

อ่ะ....ค่ะ...คุณเบฟ!

รู้ชื่อฉันแล้ว ไม่คิดจะแนะนำตัวหน่อยหรอ?

จู่โจมชัดๆ...//พึมพำ

พึมพำอะไรผมได้ยินนะคับ//มองLuna Jarvisด้วยหางตา

หืม...
หึ...
ประสาทไวดีจังนะ...
เรียกฉันว่าลูน่าก็ได้...//มองเบรฟแล้วกระตุกยิ้ม

หึ ลูน่าๆ//พูดส่งเดช

//มองเบรฟ
นายนนี่กวนกว่ามิกิอีกนะ...//พึมพำอีกครั้ง

ขยันพึมพำจังนะ ยัยขี้พึมพำ

//โดนตั้งฉายา...
อืม...หึ นายเบื่อโลก...//เสยผม
//กระตุกยิ้ม

ขี้พึมพำไม่พอยังชอบทำตามคนอื่นอีกนะ //นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้

ฉันเป็นของฉันแบบนี้...
//มองคนนั่งไขว่ห้าง
ดูสบายจริงนะ...
กวนจริงๆ...//สบถ

สบาย? หึ! ผมก็เป็นของผมแบบนี้..คับ//ยิ้มมุมปาก

พูดเพราะนะ...
จะเหมาะกับนายรึเปล่า...//จ้องทะมึน

เอ้าๆ แหย่นิดเดียวเองนะคับสาวน้อย//ช้อนคางยัยพึมพำ//ยิ้มมีเลศนัย

//จ้องกลับ
//ถอยออกมา
นาย...มีรอยยิ้มแบบนั้นเป็นเอกลักษณ์รึไงกัน...

เอกลักษณ์? ไม่รู้ซิแล้วแต่เธอจะคิด//ปล่อยมือ//หันหลังให้

งั้นฉันจะพยายามคิด...ถึงตัวตนของนายให้เยอะๆละกัน...//มองตาม แผ่รังสีทะมึน
ฟุ่...//นั่งลงแล้วกุมขมับ