หอ-ห้องพักทหาร

//นอนอ่านหนังสือบนเตียงอย่างไม่มีสมาธิ

.......ร้อน....//ปาดเหงื่อ ปิดหนังสือ ออกไปอาบน้ำ

อ่ะ....//ชะงักเมื่อเห็นสภาพห้องอาบน้ำ

.......บ่อน้ำพุร้อน....//กุมขมับ

......ว่างๆคงต้องขอร้องให้คุณมิเนกิติดแอร์ในห้องให้แล้วแฮะ...//เดินเฉื่อยออกไปรับลมนอกหอ <<<<ฟรีซผู้ไม่ถูกโรคกับอากาศร้อน

ร้อนๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!//บ่นๆๆ

ห้องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่มีการระบายอากาศออกไปบ้างเนี่ย!!??

//ตามคนมาติดแอร์

เร็วๆหน่อย ร้อนจะตาย//ทิ้งตัวลงบนโซฟา

//ได้ยินเสียงเอะอะจากในหอ

//เดินเฉื่อยต่อไป

...!!! //วิ่งเข้าที่ร่มทันทีเมื่อสัมผัสกับแดด

.....ถ้าต้องถูกเผา...ผมยอมตายเพราะถูกอบ....//พูดเบาๆ เดินเข้าห้องโถง

//นั่งบนโซฟาอย่างเซ็งๆ พยายามจดจ่อกับหน้าหนังสือ

เสร็จแล้วก็ออกไปสิ

อย่าคิดจะมาพึ่งแอร์ของฉันเชียวนะ ค่าจ้างพ่อกับแม่จ่ายให้แล้วใช่มั้ย

ถ้าใช่แล้วก็ออกไปเลย- -//กอดอกนั่งโซฟา

//ตากแอร์ฟินยันชาติหน้า

//เปิดประตูเข้ามาในห้อง//มองรุ่นพี่ดาจิที่นอนแผ่//คิก...//หัวเหราะเบาๆ//เสื้อสวยนะคะรุ่นพี่...//ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเอาของไปวางที่โต๊ะ

งืมๆ... // นอน หลับสนิท // ตุ้ม!! // ดิ้นตกเตียง

หืม...? อา...า กลับมาแล้วเหรอมิยะ... // สะลืมสะลือ มองซ้ายขวา

ครืน...น // ได้ยินเสียงเครื่องจักร ชะไงงกหน้าไปดู // หืม...? นั่นมัน... แอร์!! มิยะจัง เดี๋ยวมานะ กลับค่ำ // คว้าหมอน โดดลงทางหน้าต่าง วิ่งเข้าหอชาย

ปึง!! // เฮ้!! ลิเคียว!! ขอนอนด้วย!! // ถีบประตูเข้าห้องเคียว โยนหมอนลงบนเตียง ทิ้งตัวนอน

เห้อ.... น่าเบื่อจัง //นอนอ่านหนังสือ

"กฎระเบียบของหอพัก

3) ห้ามใช้ห้องน้ำของหอเพศตรงข้าม..." //อ่านทวนข้อนี้ซ้ำไปซ้ำมา

ถ้าใช้ห้องน้ำของหอเพศเดียวกันก็คงไม่ผิดสินะ...//เดินไปอาบน้ำหอกาแลนธัส

โอะ เฮ้ย!!!//ตกใจดาจิ

เข้ามาไงเนี่ยครับ??!!//โวยวาย

//กำลังอ่านจดหมาย

เดินเข้ามาทางหน้าประตูหอ... // ตอบเคียว

เร่งแอร์อีกสิ... // ลืมตามองเคียว หลับต่อ ตากแอร์เย็นฉ่ำ

ครับๆ เร่งครับเร่ง//เร่งแอร์เป็นยี่สิบองศา

ตัวทำโลกร้อนเลยเรา//บ่นๆๆๆ

หืม? คราวหน้าก็อย่าติดแอร์สิ... // เงยหน้ามองลิเคียว กลิ้งไปมาบนเตียง เย็นฉ่ำสบาย

ฮ้า....า ถ้าได้อะไรเย็นๆจิบด้วบก็ดีสิ... // คราง บิดขี้เกียจ

ให้ผมไปเตรียมน้ำผลไม้ให้มั้ยครับนายหญิง?//ยิ้มขำ

เอาน้ำส้ม แบบไม่หวาน // ฉีกยิ้มกว้างสั่ง

ผลไม้แช่เย็นด้วยก็ดีนะ คุณ-พ่อ-บ้าน

เอาน้ำส้มใส่น้ำแข็งไหมครับนายหญิง?//เตรียมเครื่องคั้น

อ่า... เอาใส่มาด้วยก็ดีนะะ... // เงยหน้าขึ้นมอง กลิ้งมานอนตรงที่แอร์เป่า

เอาแบบเหลี่ยมหรือแบบกลมครับ?//คั้นส้ม

น้ำแข็งเหรอ... เหลี่ยมก็ได้... // เงยหน้ามอง

............. // เดินไปหยิบน้ำแข็งห้าหกก้อน ทุบ // โป๊กๆๆๆๆ // หย่อนใส่หลังลิเคียว

อยากได้แอร์? แปปนะ//มองหน้าฟรีซ
...//โป๊ก เคร๊ง ครืนนนนนนนน//กำลังติดแอร์
อืม แบบนี้พอไหวมั้ย//ปาดเหงื่อ
ปกติอยู่ในห้องทำงานจนชินน่ะ อากาศร้อนๆเลยพอไหว

อ้า...รอดตายแล้ว..ขอบคุณคร้าบบ...//ทิ้งตัวลงบนเตียง

อากาศร้อนจนชิน..? อ่าว..แล้วอยู่ห้องแอร์อย่างนี้คุณมิเนกิไม่หนาวแย่หรอครับ...ผมหรี่แอร์ให้เอามั้ย..? //จับรีโมตแอร์

//เคาะประตูห้องลิเคียว
//จะไปพูดเรื่องบางอย่าง
//เปิดเข้าไป
...ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะค่ะ...//ปิดประตูทันที

ไม่ต้องหรอก เปิดไปเถอะ ฉันเป็นพวกไม่สะทกสะท้านเรื่องอากาศ//ยักไหล่
ว่าแต่นายเถอะ ไม่ถูกกับอากาศร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ//มองเหงื่ออีกฝ่าย

....ตามใจคุณละกันครับ...//กลิ้งอ่านหนังสือบนเตียง

ครับ...? //ปาดเหงื่อที่ยังไม่ทันแห้ง

ตอนเด็กๆผมมักจะถูกบังคับให้อยู่แต่ในบ้าน ร้อนก็เปิดแอร์ หนาวก็ผิงเตาผิง เลยไม่ค่อยชินกับสภาพอากาศแบบนี้เท่าไหร่น่ะ...//หัวเราะตัวเองเบาๆ

ผมล่ะแอบอิจฉาคุณมิเนกินะครับเนี่ย...อยากทำอะไรก็สามารถทำได้...มีความฝัน...มีเป้าหมาย...//ยิ้ม มองสิ่งประดิษฐ์ของอีกฝ่าย

ผมไม่ได้ทำเพราะชอบหรอกนะ//ยักไหล่
จะว่าไงดี ตอนสมัยเด็กๆผมเจอเรื่องแย่ๆมาน่ะ เลยไปเป็นพวกอันธพาล เด็กจรจัด แล้วก็ได้นายช่างใหญ่เก็บไปเลี้ยง คอยดูแลแล้วก็สอนเรื่องต่างๆให้ เลยกลายเป็นว่า ทำเพราะอยากจะเก่งขึ้น เหนือๆขึ้นไปให้คนยอมรับน่ะ//ควงไขควง พิงพนัก

อา...งั้นหรอครับ...//มองหน้ามิเนกิ

อย่างคุณมิเนกิน่ะทำได้อยู่แล้วครับ...แม้ตอนนี้อาจจะไม่เทียบเท่าคุณอังเคล แม้ว่าทุกคนอาจจะไม่คิดแบบผม แต่ก็ผมคนนึงล่ะที่คิดว่าคุณเป็นนักประดิษฐ์ที่เก่งกาจคนนึงที่ผมรู้จักเลยล่ะ..//ยิ้มบางๆ

เคยเห็นสิ่งประดิษฐ์ผมแล้วเหรอ//หัวเราะเบาๆ
นายอยากจะคิดยังไงก็ตามใจละกัน//ยักไหล่
...//นั่งแกะน็อตเกียร์ที่โต๊ะ

คร้าบๆ....//ยิ้มขำๆ

....//พลิกหน้าหนังสือ

....//ไล่เก็บกับดักของรุ่นพี่ดาจิอย่างเบามือ//เฮ้อ..ไหงมันมีเยอะกว่าเดิมนะ..?//พึมพำ

ผู้ดูแล::สมการใหม่สินะ...(-.,-)//จดลงสมุด

...//ส่องเกียร์ผ่านหน้าต่าง มองเห็นเด็กผู้หญิงที่เก็บของข้างๆหอ
ยัยขี้ดวยวายใช้ให้ผมสร้าง//มองกับดักที่ถูกแกะ พึมพำ
สมการอะไร?

หือ..? สมการ...? คุณมิเนกิสนใจวิชาคณิตศาสตร์หรอครับ..?//ไล่มองตามสายตามิเนกิ

..........อา...นั่นสิครับ...สมการอะไร...//ปิดหนังสือ

//เหลือกับดักไว้บางส่วน

ผู้ดูแล::สมการที่ควบคู่กับกราฟค่ะ (-.,-)

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!

ดาร์ลิ่งทำอะไร๊!!!!!???//แอ่นหลัง

ทำไมข้าถึงต้องมาอยู่ในหอหญิง......//มองห้องตัวเอง

ฮี่ๆๆๆๆ ก็กลัวนายจะร้อน... // ฉีกยิ้มกว้าง ฮัมเพลงอารมณ์ดี กลับลงไปนอนกลิ้งตากแอร์

ไม่เชิงหรอก แต่เป็นช่างควรรู้ไว้บ้าง//มองฟรีซ ยักไหล่
กราฟอะไร ไม่รู้เรื่อง...

//มองคนในหอที่มีแต่ผู้หญิง
//เปิดประตูเข้าห้อง

ครับ...//พยักหน้าเนิบๆ

....กราฟ?? อะไรของเขา...?? //ขมวดคิ้วงงๆ

อย่าสนใจผู้ดูแลฉันเลยค่ะคุณมิเนกิ...//ส่ายหัว//ปัดฝุ่นในห้องและจัดที่นอนรุ่นพี่ดาจิให้ใหม่

//หยิบค้อนกับตะปูมา

โป๊กๆๆๆ //ตอกค้ตะปูลงที่แผ่นไม้เพื่อปิดหน้าตายแบบปิดตาย

เคร้ง! //ทำลูกกลอนเหล็กที่ประตูเพิ่ม

บลูมูน..//พึมพำ

//เดินออกจากห้องไปที่หอพักหญิง

//ถือจดหมายไว้ในมืือ

//หยุดอยู่หน้าห้องลูน่า

//สอดจดหมายเข้าไป

ถึง ลูน่า:

//หยิบจดหมายที่สอดไว้ขึ้นมาอ่าน
//ขมวดคิ้ว
เฮ้อ...//เก็บใส่กระเป็าเสื้อ
//เดินไปที่หอพักชายในส่วนห้องโถง

//รอจนลูน่ามา

มานั่งนี่//ชี้โซฟาฝั่งตรงข้าม

แล้วเอาจดหมายนี่ไปอ่าน//ยื่นจดหมายให้อีกคน

//หยิบจดหมาย
//นั่งลงที่โซฟา
//อ่านอย่างรวดเร็ว
รู้แล้วงั้นเหรอ...?
ทำไมถึงรู้กันเร็วแบบนี้นะ...//พึมพำ
ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรที่น่าสงสัยเลยนะ...//ขมวดคิ้ว
//วางจดหมายไว้บนโต๊ะ

ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ฉันได้รับคำสั่งนี้มานานแล้ว แต่เราสองคนเวลาไม่ตรงกันเลยเพิ่งมาบอกให้รู้

เธอจะทำยังไง จะยอม หรือจะดิ้นรนจนวินาทีสุดท้าย

ถ้าเป็นเมื่อก่อนตามที่เราเคยตกลงกันไว้...
ฉันคงต้องยอม...แต่นี่อะไรๆทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไป...
ฉันไม่ยอม...เพราะฉันมีคนที่ทำให้ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อให้ได้...
ส่วนเรื่องของครอบครัว...เราคงต้องคุยกันอีกทีตอนเรื่องทุกอย่างมันคลี่คลาย...
ฉันรู้ลิเคียว...ไม่ใครก็ใครที่จะต้องไป...//ตวัดสายตาจ้องคนตรงหน้า

แล้วจะให้ฉันทำยังไง//ขยี้หัวตัวเอง

หน้าที่ ครอบครัว หัวใจ ฉันเลือกไม่ได้หรอกนะเฟ้ยยยย!!!!

ถ้าเธอไม่ยอม เราต้องตัดสินกัน เวลาส่งภารกิจฉันอีกไม่นานนี้แล้ว

อยากให้เรื่องมันจบๆไปซะที มันน่ารำคาญ//บ่นยาว

ที่เข้ากองสารวัตรมานี่นึกว่าจะหนีเรื่องบ้าๆแบบนี้พ้นแล้วนะโว้ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!//แหกปากตะโกน

ความจริงนายไม่จำเป็นต้องทำตาม...//ลุกขึ้น
หน่วยสำรวจเสี่ยงตายเสมอ...
ดีไม่ดีอีกไม่นานเนี่ยฉันอาจจะไม่ได้กลับไปหาคุณอากับน้องสาวฉันแล้วก็ได้...//พึมพำ
ทำใจให้สบายเถอะ...เวลานี้พี่ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากมาย...ยัยนั่นคงเป็นห่วงพี่น่าดู...//เดินกลับที่พัก

หึ

คร้าบๆ//เอนหลังลงเบาะ

//คิดถึงใครคนนึง

เฮ้อออออออ//ถอนหายใจยาว

..........ของที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนั้นไปโผล่อยู่ในที่แห้งแล้งแบบนั้นได้ยังไงเนี่ย....

//พูดเบาๆ นอนอ่านหนังสือเรื่อง [โลกภายนอก : ทะเลทราย]

เห้อ หมดบลูมูนสักทัี //แกะไม้กระดานที่ปิดห้องทั้งหมดออก