การฝึกทักษะการต่อสู้

นี่ค่ะขนมปังไส้ช็อกโกแล็ต

//เอานิ้วจิ้มตาลิเคะ
//ขยี้
ไม่มีความน่ารักเลย...//พึมพำ

ก็นายน่ะ ไม่น่าไว้วางใจที่สุดละ ฮึๆๆ

พี่คะ //ตีแขนพี่เบาๆ

อย่าไปว่าลิเคียวเขาแบบนั้นสิคะ

จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!//ถอยกรูด

เจอกันหลังไมค์ลูน่า!!//ชี้หน้า

//เงียบไปสักพัก

อะแฮ่ม.............

แหม ก็พูดเกินไปครับคุณเอส ผมออกจะน่าไว้วางใจขนาดนี้เนาะ^^//คิดแผนเอาคืนสารพัดไว้ในใจ

ขอบคุณนะณุก...//รับมากิน
//ไม่สนใจลิเคะ

คิดจะทำอะไรลิเคียวน่ะ หา?? // หันไปแยกเขี้ยวใส่เอส

ให้ฉันพูดถึงสิ่งที่นายเคยทำมั้ยล่ะ?

//ยิ้มสดใสในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

//มองณุก
....................?
โฮ่ย...ดาจิ...ห่วงเอสดีกว่าเถอะ...//พึมพำ

พี่ พอซะทีเถอะค่ะ

ดาจิคะ ใจเย็นๆ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรลิเคียวเลยนะคะ

ผมทำอะไรไว้บ้างงั้นเหรอครับ?//ก้มหน้าไปแสยะยิ้มขัน

^^

นายใช้กลโกงตอนสู้กับฉัน 2-3ครั้ง เล่นระเบิดจนซินแคลร์เกือบได้รับบาดเจ็บ แถมยังยิงซินแคลร์ที่เชื่อใจนายได้ลงคออีก พอมั้ย?

//กุมขมับ

เอส...ถ้าลิเคียวเกิดฉุนกึกขึ้นมาจะแย่เอานา...//พึมพำ
//กินขนมปังต่อ

เอ......ตอนไหนกันน้า

ผมไม่เห็นจำได้ว่ามีเรื่องน่าสนุกแบบนั้นด้วย//ยียวน

แล้วทีนายใช้วิชาพิลึกๆนั่นป่นกระดูกลิเคียวล่ะหา!! ตอนที่ยิงลิเคียวก็ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย!!
// จ้องเอสเขม็ง เดินไปหาลิเคียว

ละคร...สุดยอดไปเลย...//หน้านิ่ง
//กัดขนมปัง
...หิว...//พึมพำ

ไม่แปลกหรอก ใครจะอยากจำเรื่องเลวๆที่ตัวเองทำ

คุณลอว์ครับ ขอผมเคลียร์กับลิเคียว ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำร้ายเขา.......ถ้าเขาไม่เริ่มก่อน

ดาจิคะ ใจเย็นๆค่ะ

พอเถอะพี่ นี่มันเลยเถิดกันไปใหญ่แล้วนะ

แต่เท่าที่ดูนายเริ่มก่อนไม่ใช่รึไง หา!! // หันไปจ้องเอส เริ่มฉุน

//ยิ้มหวานให้ดาจิ

//คลำหาของในกระเป๋า

อ่าวเฮ้ย ลูน่าเอาไปนี่หว่า ชิบล่ะ..........//เหล่มองเพนกวิน

//เดินไปหาแคลร์
นี่แคลร์...จำได้มั้ยที่เราเคยพูดกันเรื่องให้สองคนนี้เข้าใจกันน่ะ...//กระซิบแคลร์

ผมหมายถึงถ้าเขาไม่โจมตีผมก่อน 

หาอะไรน่ะ ลิเคียว?

คะ? ลูน่า แต่ว่า เป็นแบบนี้แล้วคงยากแล้วล่ะค่ะ

ก็นายเลิกทำท่าระแวงแล้วพูดจาให้ร้ายเคีนวซักทีสิ... // ถกแขนเสื้อ สวมถุงมือ

ยาพิษ เอ๊ย หมากฝรั่งน่ะครับแหม่^^"

กลัวเราเจรจากันแล้วไม่สดชื่นถึงใจ แหะๆ//เอามือแนบไว้กับลำตัวตามเดิม

ผมพูดจริง //ทำหน้าตาย

ลงท้ายก็มาจบเรื่องประมาณนี้อีกแล้วเหรอ... //ถอนหายใจ //กลับขึ้นต้นไม้ //ห้อยหัวลง

ใช้กำลังบังคับข่มขู่...
ไม่ก็ต้องให้ดาจิใช้ไม้อ่อนเข้ากล่อม...
แต่ดูเหมือนดาจิก็เครื่องติด...เอาไงดีล่ะ...//กอดอก

ไอนิสัยขี้ระแวงของนายนั่นแหละ ที่ไปกระตุ้นต่อมบ้าเจ้าจิ้งจอกสมองฟองน้ำนี่... // เสียงเหี้ยม แผ่รังสีเย็น

คุณไวเปอร์ลองมาร่วมฉากจบแบบนี้ด้วยกันมั้ยล่ะครับ//เงยหน้ามองไวเปอร์

//ยิ้มกวนประสาท

ก็นิสัยมีลับลมคมในของหมอนั่นน่ะแหละ ที่ทำผมระแวง //ล้วงหยิบหน้ากากมาเตรียมไว้

สนุกแล้วสิงานนี้...วันนี้มาไม่เสียเปล่าจริงๆ...//แอบยิ้ม

ลูน่า

ถ้าเธออยากสนุกกว่านี้ เอา"นั่น"มาสิ//เลียปาก

ก็เห็นแต่ไหนแต่ไรนายก็ชอบระแวงคนที่ไม่ชอบหน้าอยู่แล้วนี่... // ถือลูกตุ้มหนาม

ไม่...เอา...//นอนพิงต้นจามจุรี
โฮ่...//มองอาวุธดาจิ
//ปรบมือถูกใจ

ก็ได้........//มองดาจิยิ้มปลื้ม

//มอง.......

ที่รัก... นายก็หัดไปปรับนิสัยใหม่ด้วยน... // เหล่ลิเคียว

ผมไม่ได้อยากสู้นะวันนี้

วันนี้คงไม่มีใครกิน //โยนขนมปังที่ทำให้ทุกคนลงแม่น้ำ

งืมๆ ไม่เอาอ่ะครับ ผมชินแล้วกับนิสัยแบบนี้น่ะครับ//ยิ้มม

//ยืนมองเงียบๆ

//กระโดดตามขนมปังลงน้ำตูม
//เคี้ยว
//มองเหตุการณ์อย่างสนใจ

//มองลูน่า
ทำอะไรค่ะ//เอียงคอ

ฉันก็ไม่อยากสู้... เพราะงั้นเลิกหาเรื่องลิเคียวซักที... // ควงลุกตุ้มหนาม

งั้นก็ช่วยเลิกทำให้เจ้ากัปปะใส่แว่นนั่นระแวงนายซักที // กึง!! // มองลิเคียว ทิ้งลูกตุ้มลงพื้น

...หิว...//หน้านิ่ง

ผมอยู่ของผมเฉยๆน้า.............//ยิ้มม