การฝึกทักษะการต่อสู้

ผู้ดูแลลูว์: ของฉันก็ยาวใช่ย่อยนะ- -

//นั่งเงียบ

ผู้ดูแลฮันซี่:ข้างในร้อนชะมัด
//เอาหูแทบผนังข้างในท้องไททันเพื่อให้ได้ยินเสียงข้างนอก//
ภายในห้องนี้ช่างอบอวลไปด้วยกลิ่นอาย~ ไททัน...
//พึมพำ//

เรื่องของฉันจะให้ใครรู้ไม่ได้...,,,,,//พึมพำ

ผู้ดูแล : .................................................................................................. ไปล่ะดาจิ ................................// ออกไปเช่าการ์ตูน

สนใจกันหน่อยเด้!! // แยกเขี้ยวใส่ผู้ดูแล

ผู้ดูแลของมิยะ:: ห้องอบซาวน่าดีๆนี่เอง...//รู้สึกสบายตัว(?)// 40 นิ้ว...อืม...//คิดหนัก

ผู้ดูแล://ว่ายน้ำย่อยอาหารของไททันอย่างสนุกสนาน//
ฮันซี่://เอามีดแทงไปที่ท้องไททันเพื่อเอาผู้ดูแลออกมา//แทงโดนหัวผู้ดูแล//

ผู้ดูแลลูว์: เค้าขี้เกียจทำฟิสิกส์TT

ผู้ดูแลของมิยะ:: อ๊ากกกกก คุณผู้ดูแลของคุณฮันซี่!! //ว่ายไปเอามีดที่ปักหัวออกพลางเขย่าตัว

มิยะ:: รุ่นพี่ฮันซี่คะ...ฝากแทงผู้ดูแลของฉันด้วยนะคะ...//มองนิ่งๆ

ผู้ดูแลฮันซี่://เลือดอาบเต็มหัวแต่ร่างกายยังว่ายน้ำย่อยไททันอยู่ - -//
ฮันซี่://ยื่นมีดให้มิยะ//เดี๋ยวฉันจัดการผู้ดูแลฉันเอง^^

สวัสดีครับทุกคน

สวัสดีเอส...//มอง

สวัสดีค่ะรุ่นพี่เอส //โค้ง

วันนี้มีอะไรสนุกๆทำมั้ยครับ?...

ผู้ดูแล://สำลักน้ำย่อยไททัน//
ฮันซี่:ไงเอส^^

//ส่ายหน้า

ความสนุกวันนี้คือ...ฆ่าผู้ดูแลดิฉันค่ะ...//ชี้ไปที่ผู้ดูแล

พักหลังๆไม่มีใครสู้กันเลยเนาะ....

อะจ่ะอะ คุณมิยะ....

และความสนุกของฉันฆ่าผู้ดูแลเหมือนกัน//ชี้ไปที่ผู้ดูแล//

รุ่นพี่เอสคะ...ผู้ดูแลของฉันกลัวรุ่นพี่น่ะค่ะ...//ชี้ไปที่ผู้ดูแล

อ้าว ทำไมละครับ?

ความสุขของฉัน...//มองผู้ดูแล
ฉันแค่เห็นหมอนั่นตายคาฟิสิกส์ก็สงบใจแล้วล่ะ...//หน้านิ่ง

ไม่มีเหตุผลที่แน่นอนน่ะค่ะ...//ส่ายหน้า

แปลกจังนะครับ...

...//กุมขมับ

//นั่งพิงต้นไม้...หยิบรูปมาดู

บรรยากาศนี้มัน...//มองเศษใบไม้แห้งอีกครั้ง

//นั่งทำงาน

//ถอนหายใจ

ผมสำเร็จวิชาระดับ9แล้วนะครับ คุณแคลริส...อยากประลองกับคุณอีกจัง...//คุยกับรูปแคลริส

แคลริสงั้นหรอ......

คุณเรน่าครับ.....

//มองเหตุการณ์อย่างเงียบๆ
...ถ้าอยากรู้...ก็ต้อง...//พึมพำ

หืม???//มองเอส

คุณพูดเหมือนคุณรู้อะไรเกี่ยวกับคุณแคลริสที่ผมไม่รู้.....บอกผมมาเถอะครับว่ามันเรื่องอะไร.....มันรบกวนใจผมอยู่นะครับ...

อึก.....,ไม่มีอะไรนี่

ผมไม่อยากพูดนะ...แต่สีหน้าคุณมีพิรุธจริงๆ....บอกผมมาเถอะ ทุกเรื่องที่เกียวกับเธอสำคัญต่อผมนะครับ

..... // เดินเข้ามา // มีใครเห็นยัยโนดาจิบ้างมั้ย

สวัสดีครับคุณคิลล์

ว่าไงครับ คุณเรน่า นี่มันเรื่องอะไรกัน

//แอบฟังสองคนคุยกัน
//มองคิล
...เข้ามาได้จังหวะจริงนะ...//กัดฟัน

เธอตายเพราะโรคงั้นสินะ รู้แค่นั้นก็พอ

//ถอนหายใจ

ถ้าจะเข้ามาแล้วจะทำไม... มีป้ายบอกรึไงว่า ห้ามเข้า // เหลือบมองลูน่า // คุณเอายัยขี้แยไปซ่อนไว้ไหน... // จ้องลูน่า

//มองคิล

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน...?
ฉันจะเอาดาจิไปซ่อนทำไม...?//จ้องกลับ

"รู้แค่นั้นพอ"เหรอครับ รู้มั้ย ผมไม่ชอบการเป็นไอ้โง่นะครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องที่สำคัญต่อผม อย่างเรื่องคุณแคลริส //จ้องคุณเรน่าเขม็ง

ครั้งก่อนฉันเห็นเธอบอกว่าต้องทำให้รู้ วิชา ขั้น 11 สงสัยฝืนตัวเองเพื่อจะรู้วิชาขั้น 11 จนล้มป่วยน่ะ..และเห็นเธอบอกว่าขั้นเหนือกว่าคือการค้นคว้าพัฒนาวิชาให้เหนือกว่าน่ะ...^^
//พูดเบาๆ//
//มองเอส//
//เดินออกไป//

เมื่อวานคุณจะฆ่ายัยนั่น... ผมเลยเอายัยนั่นไปเก็บไว้ที่ห้องของยัยนั่น... แต่ยัยนั่นหนีออกมา... // มองลูน่าเสียงเรียบ

ฆ่า...?
ไหนดาจิบอกว่าฉันแค่คิดๆไปเอง..?//หรี่ตามองคิลแบบไม่เชื่อ

คิลด์เขาพูดเล่นน่ะ

//โดนจ้อง
อะไรเนี่ยอยากรู้ไปสืบเองสิ ฉันไม่ต้องการให้ใครมารู้อดีตของฉัน