โบสถ์ของลัทธิบูชากำแพง

จะให้ดูคนจีบกันอีกรอบคงไม่ไหวมั้ง...//เหลือบมอง

ผมไม่ได้จีบ ตอนนี้ผมซีเรียส.. มากด้วย... // เสียงเหี้ยม

//มองนิ่งๆ

งั้นเหรอ...?
ฉันเห็นนายซีเรียสตลอดเวลา...
อา...//กดหน้าผากตัวเอง

อึก /โดนบีบแขน/ ขอโทษนะ บอกไม่ได้หรอก /จ้องหน้าคิลล์

จะบอกหรือไม่บอก // ดึงอามาโนะเข้ามาใกล้ จ้องอามาโนะเขม็ง

ทำไม ทำไมต้องเป็นคุณ //จ้องคุณทากิ

ฉันบอกไม่ได้ /กัดฟัน บีบมือคิลล์

/หลบตาเอส

//มองวาเนสซ่า
นี่...ถ้าใครมีความลับแล้วจะไปบีบบังคับเขาทำไม...?//มองคิลกับเอส

งั้นคงต้องใช้กำลังบังคับสินะ // เอามีดแทงมือ มีของเหลวไหลออกมา
ของเหลวไหลไปที่ข้อมืออามาโนะแข็งตัว ใช้แทนกุญแจมือ(แบบเดียวกับไททันเกราะ)
// งั้นก็ไปคุยกันในคกซะ... // จ้องอามาโนะเขม็ง

ทำไม....อึ้ก //รู้สึกเจ็บที่หัวใจ

//ล้มลง

ทำไม....อึ้ก //รู้สึกเจ็บที่หัวใจ

//ล้มลง

ใช้กำลังบังคับขมขู่ชัดๆ...//พึมพำ

ผมไม่ไดบังคับ.. มันเป็นเรื่องของคดี ผมต้องจับ... // เสียงเรียบ

/มองมือตัวเอง/ แหม่...นายกำลังเล่นกับใครอยู่น่ะ..รู้ไหม?/ยิ้มเยือกเย็น/ ขอโทษนะ แต่ฉันไม่มีเวลาไปคุยเล่นกับนาย../ยิ้มก่อนที่แววตา///จะเปลี่ยนเป็นคนล่ะคน/ มองของเเข็งที่ค่อยๆละลายเป็นของเหลวดังเดิม / น่าเสียดายจังหมดเวลา /พูดก่อนจะชกคิลล์จนอีกฝ่ายล้มแล้ววิ่งหนีหายไป

อึ้ก คุณ....ทากิ //ขดตัวเพราะเจ็บปวดที่หัวใจ

//พยายามคลานตามไป

อึก... // โดนชก // นี่เธอ ทำไมละลายไดั มันสารชนิดเดียวกับของททันเกราะนะ!! // วิ่งตามไป

/หันไปมองเอสที่ล้มลง/ กัดปากตัวเองแน่น / ขอโทษ..ขอโทษนะ../พูดก่อนจะวิ่งแล้วหายตัวไป(ออกนอกกำแพง)

คุณทากิ!!! //ฟุบลง

ไปไหนแล้วนะ.. ยัยลูกหมีตบกบเอ๊ย!! // เหลียวซ้ายขวา วิ่งหา

//ฟื้น ค่อยๆคลานไปทิศทางที่คุณทากิวิ่งหนีไป

กลับไปก่อนเถอะค่ะ //-บอกเอส

............................ // เล่นหีบเพลง เป่าเป็นเพลง Tulpen aus amsterdam (เพลงพื้นบ้านฮอลแลนด์)

https://youtu.be/tT65wUb1zJ8

นั่งอยู่บนหลังคาโบสถ์

นายจะทำอะไรก็ทำ... ฉันดูต้นทางให้... // เสียงเรียบ ยืนอยู่หน้าโบสถ์ ผิวปาก

ดาจิ : ฝากด้วยนะ... // กระโดดลงจากหลังคา เข้าไปในโบสถ์ มองซ้ายขวา ใส่ถุงมือ
คนในโบสถ์ : ................ // คนในโบสถ์เดินผ่านไปมา
ดาจิ : ........... // ย่องเข้าข้างหลังคนพวกนั้นเงียบๆ หยิบมีดออกมา เชือดคอคนพวกนั้น ตายคาที่่
................. // แอบเข้าห้องๆหนึ่ง
XX : มีธุระอะ....... // โดนดาจิอุดปาก ใช้ด้ายรัดตัวติดกับเก้าอี้อย่างรวดเร็ว ใช้ผ้ามัดปิดปาก ยืนอยู่ข้างหลัง XX
ดาจิ : นายน่ะ ยังจำฉันได้ไหมล่ะ... ฉันเพื่อนรักนายไง... เอลลี่ ดี เบิร์กแมน เด็กปิศาจจากศูนย์วิจัยนอกรีตนั้นไงล่ะ // หัวเราะในลำคอ
XX : !! // พยายามดิ้น แต่โดนดาจิเอามีดแทงมือ
ดาจิ : นึกออกแล้วสิ ตามหาฉันทั่วเลยสิท่า... งั้นนายคงนึกออกสินะว่าเกิดอะไรขึ้น 
XX : อู้อี้ อู้อี้ // พยายามดิ้นหนีร้องขอชีวิต แต่โดนดาจิเอามีดหลายเล่มแทงตามตัว
ดาจิ : เล่มแรกสำหรับพ่อ เล่มที่สองสำหรับแม่ เล่มที่สามสำหรับพี่ชาย เล่มที่สี่ถึงสิบสำหรับทุกคนในศูนย์วิจัย เล่มที่สิบเอ็ดสำหรับบ้านของฉัน เล่มที่สิบสองถึงยี่สิบสำหรับผู้มีพระคุณทุกคนที่แกพรากชีวิตไป...
XX : ............. // ดิ้นทุรนทุราย เจ็บปวด ทรมานจากการถูกแทง
ดาจิ : ไม่ต้องห่วงนะ.... หลังจากนายตายฉันจะป่วนโบสถ์นี่ให้สนุกเลย... เอาล่ะ... เล่มสุดท้าย...ย สำหรับชีวิตเลวร้ายของฉัน!! // ฉึก!! // แทงที่หัวใจของ XX ตายสนิท

.......... // ถอนหายใจ ค่อยๆหลบออกมาจากโบสถ์ ตรงไปทางคิล

เสร็จแล้วใช่มั้ย... เอานี่ไปก่อน... // ส่งเสื้อคลุมให้ดาจิ // แล้วนายจะทำยังไงต่อ...

//โปรยข้าวโพดให้นกพิราบ

//มองนกกินข้าวโพด

ขอบใจ... เดินออกไปจากที่นี่เถอะ อีกสิบวิ C4 รุ่นล่าสุดจะระเบิดแล้ว... // เดินออกไปจากที่นี่พร้อมคิล

บึ้ม!! บึ้ม!! บึ้ม!! บึ้ม!! บึ้ม!! บึ้ม!! บึ้ม!! บึ้ม!! // เสียงC4ระเบิดดังลั่น โบสถ์ถล่มราบเป็นหน้ากลอง

//หันไปตามเสียงระเบิด

//นกบินหนีไปหมด

ไปสู่อิสรภาพตามที่พวกเจ้าต้องการเถอะ //มองนกที่บินหนีไป

โฮ่... เอิกเริกจริงนะ... // ผิวปาก ไม่หันไปมองระเบิด เดินออกไปพร้อมดาจิ

//มอง2คนเดินออกไป

//หันมองไปทางอื่น

//เดินออกจากบริเวณ

//มองดูอยู่เงียบๆ
สงสารนกพิราบ...//พึมพำ

//แอบมอง
หึ...ได้ยินนะ...//พึมพำ

ไม่ต้อง.... ฉันไม่อยากยุ่งกับคนไม่เกี่ยวข้อง... 

ปล่อยไป... ถ้าเรื่องไม่แพร่งพรายก็ช่าง... ฉันจำประสาทสัมผัสของพวกนั้นได้

ถ้ามีปัญหาค่อยว่ากัน.. // เสียงเรียบ เดินหายไปในเงามืด

//หลบอยู่ในม่าน
.......................//กลั้นหายใจ

// ขี่ม้ามา ตั้งใจมาเยี่ยมคนในโบสถ์
เอ๊ะ!! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!! โหดร้าย ใครกันทำแบบนี้ // มองสภาพโบสถ์ที่เละตุ้มเป๊ะ

ใครปล่อยข่าวนี้ไปฉันจัดการแน่...//เดินออกมา

เอ๋ ทำไมล่ะคะ เราต้องไปแจ้งให้หน่วยสารวัตรตำรวจทราบนะคะว่าเกิดเหตุระเบิด

แต่คนวางคงไม่อยากให้ใครรู้นะ...//มองกราเทีย

ไม่ได้นะคะ!! เพื่อนของฉันที่ติดอยู่ที่นั่นอาจมีชีวิตอยู่ก็ได้!! // ควบม้าออกไป

//มองตามกราเทีย
บอกน่ะบอกได้...แต่ไม่ต้องให้พวกหัวหน้าสารวัตรตำรวจผมแดงรู้ล่ะ...

โฮ่... เจ้าพวกสารวัตรตำรวจทำงานกันเร็วดีนะ
แปปๆก็มาเคลียร์คนเจ็บออกโบสถ์แล้ว...
แต่คงจะจำสภาพศพมอนั่นไม่ได้แล้วล่ะ... ก็เกรียมซะขนาดนั้นนี่นาาาา
// มองจากซอกตึก สวมผ้าคลุม เลียริมีปาก

คุณคงไม่เลือดเย็นถึงขนาดยอมตอบรับลิเคียวเพื่อหลอกใช้เขาใช่มั้ย //พูดมาจากด้านหลัง

โฮ่... ได้ข่าวว่ากองรักษาการณ์ไม่ได้มีหน้าที่สอบปากคำนี่... // เหลือบมองเอส เอามีดจี้ที่เอาเอส

ผมแค่ไม่อยากให้หมอนั่นโดนหลอกเป็นครั้งที่2 //จับมีดทิ่มเข้าเอวตัวเองอย่างแรง

แล้วก็นะ ไอ้ของพรรค์นี้ทำอะไรผมไม่ได้แล้ว //มีดแตกเป็นชิ้นๆ

//สวมหน้ากากที่ทำมาเป็นพิเศษ

ฉันไม่ได้หลอก...
ฉันมันคนในความมืด...
หมอนั่นเป็นแสงสว่าง...
แสงสว่างเพียงนิดเดียวที่จะทำให้ความมืดนั้้นไม่น่ากลัว... // เหม่อ

งั้นผมก็สบายใจแล้ว //ถอดหน้ากากเก็บ 

ผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมอยู่ข้างคุณ

ดังนั้น วันนี้เวลานี้ ผมไม่ได้พบคุณ

//เดินออกไป

ขอบใจ... ที่เชื่อ... // สวมผ้าคลุมเดินออกไป