การล่มสลายของเขต shiganshina

เป็นเขตที่ อาร์มิน มิคาสะ และเอเลน อาศัยอยู่

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ทหารมีความหละหลวม ทำงานบกพร่องต่อหน้าที่ เพราะมัวแต่คิดว่าหลายร้อยปีมานี้ ไททันยังคงพังกำแพงมาไม่ได้ และชาวเมืองก็อยู่กันอย่างสงบสุข ณ ตอนนั้น เอเลนได้โกรธและต่อว่า "ฮาร์เนส" ว่าเขาประมาทพวกไททันมากเกินไป แต่ตอนนั้นฮาร์เนสเขาคิดว่าเอเลนเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระที่เป็นไปไม่ได้  
เขาจึงไม่สนใจที่เอเลนพูด

ในวันเดียวกัน

ไททันขนาดมหึมา สูงกว่า50เมตร หรือประมาณ60เมตร ก็ปรากฏตัวต่อหน้าชาวเมือง ควันและไอน้ำที่มีอุณภูมิสูงร้อนจัด ลอยฟุ้งปกคลุมกำแพง(มาจากตัวไททันตัวนั้น)

ไททันขนาดมหึมาได้ทำลายทำแพงลง ทำให้ไททันตัวอื่นๆสามารถเข้ามาในเมือง ทำให้ประชาชนถูกไททันฆ่าตายเป็นจำนวนมาก รวมทั้งแม่ของเอเลนด้วย

เพราะว่าเป็นเหตุไม่คาดคิด

ทางการจึงไม่ได้เตรียมพร้อม ทำให้การอพยพล่าช้า และติดขัด เหล่าทหารที่ไม่ได้ทำงานมาหลายปีต่างทำตัวไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าวันนี้จะเกิดขึ้น

ในขณะที่ทำการอพยพผู้คนขึ้นเรืออยู่นั้น

เอเลนก็เห็นไททันเกราะตัวหนึ่ง ซึ่งมันไม่เหมือนไททันตัวอื่นๆ มันวิ่งชนกำแพงจนเกิดรูขนาดใหญ่ ทำให้เสียหายเกินกว่าที่จะซ่อมแซมได้


ตั้งแต่วันนั้นมา ... มันก็เป็นบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ ของพวกเรา


..........................................................................
ข้อมูลนี้เว็บ https://attack-on-titan.thai-forum.net เป็นผู้เขียนขึ้น กรุณาให้เครดิตทุกครั้งก่อนการคัดลอก

//นั่งฟังครูฝึกอธิบาย

//นึกถึงความหลัง

อืม อืม อืม //- วาดรูปการ์ตูนแทนการจดสิ่งที่มีสาระ(?)

หลังจากวันนั้น ฉันก็อพยพไปที่อื่นเหมือนกัน // พึมพำกับตัวเอง

ถ้าเชื่อผมตั้งแต่แรกเรื่องแบบนี้ก้คง....//กำหมัดแน่น

ที่นั่นบ้านเกิดนายเหรอ // เหลือบตามอง

เป็นเพราะพวกทหารยามประมาทเกินไปน่ะสิ

คะ ครับแล้วแม่ผม...จะตายไปพร้อมกับเหตุการณ์ครั้งนั้น //ทรุด ก้มหน้า

พยายามลืมเรื่องเก่าไปหมด //- พูดกับตัวเอง ยิ้มเจื่อนๆแล้ววาดรูปเสื่อมๆต่อไป

ผมจะฆ่าไททันให้หมด แต่ก่อนอื่น.....หิวจัง //เดินไปหาไรกิน #ผิด

.... // มองแล้วตบบ่าเอเรน

ตบบ่าผมทกวัน กระดูกผมจะหักแล้วครับ //พึมพรำ

ทานหน่อยไหม ?//- ยื่นขนมปังให้โนดาจิ กับเอเลน

ขอบคุณคร้าบบบ โอกินี้น่ารักจัง //รับขนมปังมา + ยิ้ม

ทานเยอะๆซะนะ เด็กน้อย(หน่านี๊?) //- ยิ้ม แล้วนั่งกินขนมปังบ้าง

เด้กน้อย(?) ไม่เอาน่าา ผมไม่น้อยแล้วนะ //กินขนมปังต่อ

เฮ้ย!! นี่มันห้องเรียนนะ!!

ทานอะไรน่ะ ทานด้วยสิ//นั่ง

เอ้า เชิญจ้ะ ถึงแม้ในห้องเรียนถ้าหิวก็ช่วยไม่ได้นะะะะ //- ยิ้มให้มิเรน่าา

ขอบคุณนะ//นั่งทาน

ให้ตายสิพวกนาย....

ทานครับทาน ดาจิจะรับขนมปังด้วยมั๊ยครับ //หันไปถามดาจิแล้วทำเปนไม่รู้ไม่ชี้ว่าอยุในห้องเรียน

.... // กะลังจะหยิบ แต่เหลือบไปเห็นครูฝึกเลยเดินหนี

//- เอาหนังสือบังเวลาทาน ครูฝึกจะได้มองไม่เห็น

//ยัดเข้าปากให้หมดในเวลาอันรวดเร้ว

อีกชิ้นมะ //- กระซิบถามเอเลนเพราะกลัวครูฝึกได้ยิน

วันนั้นพวกเพื่อนๆของฉันก็โดนเหมือนกันสินะ

อีกสักชิ้นก้ดีครับโอกิ //กระซิบตอบ

ประมาทงั้นสินะ...ชิ...!

//มุดอยู่ในใต้โต๊ะ

//ดึงเรน่าออกมาจากใต้โต๊ะ

//โดนดึง

อย่าหลบคนเีดยวสิครับ

อะไรกัน กำลังอร่อย

ครูฝึกก้ยุนะครับ หยุกกินดีกว่าน๊าาา //เอาสมุกบังหน้าแล้วยัดขนมปัง

เฮ้ๆ เดินมาข้างหลังแล้วนะ // กระซิบ

//มองครูฝึกไป+นั่งกินต่อ

ครูฝึกครับ //ยืนขึ้น
กินขนมด้วยกันมั๊ยครับ //ซื่อ - -

.... // เหงื่อตก

//หนีออกนอกห้อง

หนีทำไมครับ //มองเรน่า

พวกนายตายแหง // เหงื่อตก

//วิ่งกลับหอ

ตามสบายนะครับ ครูฝึกผมไปละครับ //โกย

เฮ้ย!! พวกนาย!! // หันไปมองครูฝึก

เอ่อ... ผมไม่เกี่ยวนะ // ยิ้มเจื่อน

ไปนอนล่ะ//เข้าหอพัก

//หันไปมองครูฟังแล้ววิ่งเข้าหอพักชาย(?)

//นั่งพับจรวด

เกิดอะไรขึ้นหรอฮะ ทุกคนหายไปไหนหมด//เดินออกจากห้องน้ำ