การฝึกทักษะการต่อสู้

ยัยแม่มด!!!!!!! พูดมาให้เคลียร์เลยนะ!! เธอเป็นตัวอะไรกันแน่!! // โวยวาย แหกปากดังลั่น

ตัวอะไร...?
ก็...ไม่รู้สิ...//กระตุกยิ้ม

แวะเอาเค้กกะไวน์ขาวมาให้ //วิ่งเข้ามา วิ่งออกไป

//มองโคอะล่า
..............?

//หลับบนต้นไม้กับฝูงสัตว์

//มองนาโอกิ
//ยิ้มนิดๆ

เอ่ออ...ผมก็มนุษย์ธรรมดานะครับ..... /หรือไม่ใช่ อาจจะเป็นม้าน้ำ....หรือแมวน้ำ.... /นั่งนึก

ม้าน้ำก็ดีนะ...
ผู้ชายตั้งท้องได้ด้วย...//กระตุกยิ้มนิดๆ

//แบกหนังสือเข้ามาในสภาพเด็กเนิร์ดแบบในดิส

สวัสดีค่ะรุ่นพี่ แล้วก็ราตรีสวัสดิ์นะคะ //โค้งเล็กน้อยก่อนจะเเบกหนังสือเข้าห้องไป

ถ้าผมท้อง...... /นึกภาพ
สยึมกึ๋ยแปลกๆ /ขนลุก

สวัสดีมิยะ...
ฝันดีมิยะ...//ตามทัน
เอาเถอะเลไนน์...//ตบบ่าเลไนน์

หวัดดีมิยะจัง... // โบกมือ

นี่เธอ... // มองลูน่า ถอยหลังกรูด

อะไร...?//มองดาจิ

ปล๊าววววววววววววว // ส่ายหน้ารัวๆ ถอยหลังกรูด

ผมแอบรู้มาว่าแขนกับขาขวาคุณลูน่าเป็นเหล็ก...ใช่ปะครับ.....

กลัวเหรอ...?
ใช่แล้วเลไนน์...ทำไมเหรอ...?

มีพวกปีศาจอีกแล้วรึ.... // นั่งมองจากต้นต้นไม้ เลียปาก แววตาฉายรังสีอำมหิตแวบนึง

ปิศาจ...?
ฟุ่...

ปีศาจก็อยู่ในตัวเราทุกคนไม่ใช่หรือไง... ไม่มีอะไรครับคุณลูน่าแค่อยากเห็นเฉยๆ...มันเท่ดี /ทำหน้าฟิน

ไอแขนขาเหล็กน่ะไม่เท่าไหร่หรอก... แต่ที่กินเนื้อคนน่ะ มันอะรกัน... // ลูบแขนตัวเอง ขนลุก

หึๆ...//หัวเราะเลไนน์เบาๆ
เอ้า...ดูสิ...//ยื่นแขนขวาที่เป็นเหล็กให้ดู
จะว่าไป...ขาขวาฉันก็เป็นเหล็กนะ...//ยิ้มนิดๆ
พวกที่กินเนื้อจะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ...//มองดาจิ

พวกกินเนื้อ......................... ซะ.... ซะ...... ซอมเบ้!! // แหกปากลั่น โวยวาย วิ่งหนี

โฮ่ย...ซอมบี้ที่ไหนมีชีวิตกัน...//กุมขมับ

ปัญญาอ่อนเอ๊ย................ // มองตามโนดาจิ ส่ายหัว

โอ้ /ตาเป็นประกาย
ผมชอบสิ่งประดิษฐู์จำพวกเหล็กสุดๆเลย /ใส่แว่น
ขออณุญาตนะครับ /ลูบไล้แขนคุณลูน่าแล้วทำหน้าฟิน
/หยิบไขควงกับประแจมาเตรียมงัดแขนคุณลูน่า

อ๊ะเดี๋ยวเลไนน์...!!//ตาเบิกนิดๆ
//ดันเลไนน์

หึ.... เอาเลยเลไนน์... ฉันอยากเห็นว่าในนั้นเป็นยังไง // มองลูน่าที่ถูกงัดแขน เลียปาก ตาฉายรังสีอำมหิตแวบนึง

นายจะอยากรู้ไปทำไมกัน...?
อยากเห็นคนแขนขาขาดรึไง...?//หน้าซีดนิดๆ

ทำไมหรอครับ? /หยุดชะงัก
มากกว่านี้ผมก็เคยเห็น ความจริงแล้ว...ผมก็ไม่ได้สมบูรณ์ทุกอย่างหรอกนะ /เลิกคิ้ว

หมายความว่าไงเลไนน์...?//ขมวดคิ้ว

.................................... // ยังคงเข้าใจว่าลูน่าเป็นซอมบี้ วิ่งไปไกลแล้ว

ดาจิ...
ฉันไม่ใช่ซอมบี้...!!//ตะโกน

ฉันก็แค่เห็นว่าน่าสนใจดี... // เลียริมฝีปาก

ยัยปัญญานิ่มเอ๊ย... // เหลือบมองดาจิ

........................//นิ่งเงียบ

//เดินเข้ามา

//นั่งเงียบๆอยู่หลังต้นไม้

//มองลิเคียว

เด็กน้อย.........

ผมอกหักล่ะ...........

//เอามือกุมหน้า

ค่ะ...
รู้แล้ว...//เดินไปปลอบลิเคียวนิ่งๆ

ผมควรจะทำยังไงดีครับ?

ผมควรจะทำยังไงดี??

//เสียงสั่น

//ถูกปลอบ

ทำใจเถอะค่ะพี่ชาย...
ถ้าเขาไม่ได้ชอบเรา...แสดงว่าเราไม่ใช่คนที่เขาเลือก...และไม่ได้เกิดมาคู่กับเขา...//ยื่นน้ำแห้วตราม้าแจนให้ลิเคียว

เด็กน้อย

ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า อกหักมันเจ็บแบบนี้นี่เอง..........//ไม่รับน้ำแห้วจากเด็กน้อย

//ซบหน้าลงกับมือ

น่ารำคาญจริงจิ้งจกป๊อด... // เดินไปเตะก้นเคียว // นายรักยัยนั่นจริงรึเปล่า?? ตอบมา...

...............................//จับปากลิเคะกรอกน้ำแห้ว

//ถูกกรอก

//ถูกเตะ

//สำลัก

แคกๆ!!

ไม่รู้สิครับ แต่ความรู้สึกที่อยากปกป้อง อยากดูแล อยากอยู่ข้างๆ อยากทำอะไรให้ อยากใช้ชีวิตด้วย หรือแม้กระทั่งยอมตายแทนได้......................

แบบนี้เรียกว่ารักรึเปล่าล่ะ//จ้องคิลล์

//เก็บอาการอยากปรบมือเอาไว้ในใจ

เฮ้อ............. ถ้านายรักยัยนั่นจริงนายห้ามตาย // กระชากคอเสื้อเคียว
// จงมีชีวิตอยู่เพื่อปกป้องยัยนั่น ห้ามคิดแม้้แต่วินาทีเดียวว่าจะตายเพื่อยัยนั่น
ถ้านายรักยัยนั่นจริง อย่าปล่อยให้ยัยนั่นหลุดมือ อย่าทิ้งยัยนั่นให้อยู่คนเดียว
ที่สำคัญอย่าทำให้ยัยนั่นเสียใจเด็ดขาด ไม่งั้นฉันเจื๋อนนาย // ถอนหายใจ
// อย่ายอมแพ้ความใจแข็งของยัยนั่นเด็ดขาด... // เสียงเรียบ

ครับ!

ผมจะทำให้ได้เลย!!//กำมือแน่น

สู้ๆค่ะพี่ชาย...//พึมพำ
//ยิ้มให้กำลังใจ

เอ้อ!!

เด็กน้อยก็ให้กำลังใจพี่ด้วยล่ะ!!

ค่ะ...
ไม่หวั่นแม้วันมามาก...